Då eg vart flat

Knotten, Breidablikk sin stolte huskatt, er forbi pensjonsalder, og har endeleg fullført sin store livsdraum om å bli ei herleg sofapute. Det hender nemleg noko når dyr, så godt som mennesker, eldast, og livserfaringa kan samlast i ein reisekoffert i passe størrelse, og takast fram når det skulle vere tid for sånt. Og tid har ein jo masse (eller mindre?) av når ein vert eldre.

For i det siste har eg sett den bustete huskatten vår sitje i graset og berre sjå ut på livet; han skal ikkje jakte etter mat, beskytte territoriet sitt eller eller skape avkom (noko han ikkje er i stand til heller - forresten litt vel tørr beskriving av paring, kanskje?), han berre sit og ser på noko.
Og eg veit ikkje heilt kva.
Grunnen til at eg skriv om dette, er den artige anekdoten Jorunn nemnte for meg i dag; det gjelder om karakteren til ferjebillettørane, og korleis, i den dødtida dei har medan dei skriv ut billetten din, kastar eit lengtande blikk ut mot havet - som om den beskjedne jobben deira berre er ein mellomstasjon på veg til ei større hensikt, eller meining, drøymen om å vere kaptein på sitt eige skip (ferje?) og sjå forbi Bjørnefjorden og ut i verda, på nattehimmelen og det store kosmos!

Eller dei berre kastar eit lengtande blikk for å sjå filosofiske og djupe ut.
Poenget mitt er at sånt kan ein aldri heilt vite, nett som konklusjonen på dette innlegget.
Så eg sluttar heller av med Victoria sine enkle ord: "Fææja!"

PS. Tittelen hadde heller ingenting med ingenting å gjere, eg berre tenkte den var litt artig, og at de skulle lese gjennom innlegget mitt med stor iver for å finne poenget (som det som vanleg ikkje er).