Tida, og korleis ho er eit gode

Eg har snakka ein del om meg sjølv i dei siste innlegga, men til ein forandring skal eg snakke litt om mine tankar om ting og tang (det var eigentleg ironi, men kom ut som noko litt uforståeleg).
For i går, då eg kom heim og, som eg gjer kvar einaste dag, skrudde på tv'en, så merka eg at parabolen hadde falt ut, og eg var 23 kanalar fattigare.
Greitt nok, tenkte eg, har både bok og gitar og nintendo, og eg greidde meg faktisk heilt fint utan simpsons og discovery channel.
No, i skrivande stund, er eg på min andre tv-lause dag, og må seie det går særdeles bra; eg har meir tid til alt mogleg, både av hobbyar eg lenge har prøvd å få tid til (lese ferdig boka mi og spele gitar) og lekser og matlaging og rydding, og så vidare...

Eg veit dette er noko søster Jorunn og kvasi-svoger Mads skal prøve seg på ifrå februar av, og eg må seie det er ein fantastisk idè! Eg byrjar å tvile på om me i det heile treng tv lenger.

Men berre så det er nemnt, så snart eg får kanalane att, trur eg det går tilbake til den gamle rytmen, med dårlege komiseriar og satiriske teikneseriar, for eg treng faktisk at nokon tek ifrå meg tv'en heilt og eg ikkje har noko val.

Men det har kome noko godt ut av desse dagane; no veit eg kvifor alle er hengt opp i tidsklemma.